Bir pazar akşamı, Eskişehir'in serin havasında piknik yaparken yanımıza sevimli bir kedi yavrusu geldi. Kucağıma oturup montumun içine sıcacık yerleşti. O zamandan beri kedi sahiplenme isteğim bir hayli artmıştı, ancak ailemin buna pek sıcak bakmadığını biliyordum.
Annem, montumun içindeki kedi yavrusunu görünce onu sahiplenmeyi arzuladı. Önce bunun bir şaka olduğunu düşündüm, ama gerçekten istiyordu. Babamı zor ikna etmemiz gerekti, ama sonunda kediyi sahiplendik. Artık babam eve gelince ilk olarak kediye sesleniyordu. Kedinin garip miyavlaması ve ağzından kötü bir koku gelmesi biraz endişe vericiydi.
Veterinere götürdüğümüzde, boğazının kötü durumda olduğunu öğrendik, ama neyse ki ilaçlar ve aşılar etkili oldu. Ancak hala garip bir şekilde miyavlıyor, daha doğrusu "vik" diye ses çıkarıyordu. Bu yüzden ona Mia adını verdik. Sürekli evin içinde "Miamo, neredesin?" diye seslenen Annem, beni de "Miamo" olarak çağırmaya başladı ve ben de bu takma adı benimsemeye karar verdim.